28.09.2009
Karaböcüğüm kendini he-man sanıyor bu günlerde. Ne bulsa kaldırmaya, taşımaya çalışıyor, bu aradada bana yardım ediyor çünkü ben taşıyamıyorum çok ağırlar ablaları. Bezlerini odasına götürüyor sonrada dolabını açıp içine yerleştiriveriyor. Hamarattır benim oğlum,kız annelerine duyrulur.... : )))
Ayaklarımız: o mini minnacık ayaklar artık büyüdüler, yakında benimkileri bile geçer. Geçmeye başlayıncada çıktığı kabuğu beğenmeyen ördek gibi, bizi beğenmez eleştirmeye başlarlar. Zamanında bizlerin anne ve babalarımıza yaptığımız gibi ( acaba hangi çoçuk yapmamıştırki..)
Şimdi mevzu uzağa gitmesin değilmi? Sadece oğluşumun ayakaları benimkilerin yanında durunca içinden hemen o anı yakalamak ve ileride bak ne kadar küçük ayakların vardı demek istedim. Çünkü insan büyüyünce hep o andaki gibi sanıyor kendini; ne gerideki hayatını nede ileride yaşayacağımız hayatı düşünmüyoruz. Sadece o an ve zaman var sanki. Aslında hayatta o kadar fazla değişiklik oluyorki o anda yaşanan üzüntüler sanki hiç düzelmeyecek gibi geliyor ama zaman herşeyi değiştiriyor ve mutluluğa bağlıyor.
İstenilmesi gereken ve sabredilmesi gereken sadece ZAMAN.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder